Wow, trochę czasu minęło od ostatniego mojego wpisu tutaj, ale jestem znowu. Tym razem opiszę coś, co już zauważyłem niejednokrotnie, zauważacie pewnie i Wy. Po krótce: o tym, dlaczego dziewczyny są tak dziwnie schematyczne w tych dziwnych schematycznych czasach.
Jak wiecie, możecie pisać do mnie maile ze swoimi historiami i odczuciami. Ostatnio trochę tych wiadomości było. Historii, o której będzie ten tekst, nie dostałem jednak na mailu. Dowiedziałem się o niej na pewnym portalu, którego nazwy nie piszę, bo to nieistotne. Historia 18-letniej Klaudii bardzo mnie ruszyła. Musicie się z nią zapoznać. Bo nie jest łatwa, a powinno o niej wiedzieć jak najwięcej osób.
Tak jakoś po prostu, zachciało mi się napisać taki, a nie inny, post. Tytuł "Daj mi szansę, Skarbie..." może być na początku rozumiany w przeróżny sposób, skłania poniekąd do myślenia. W samym tekście mowa będzie o tym, dlaczego dziewczyny nie zawsze wybierają tego właściwego, a wolą takiego, który przypomina margines społeczny, albo... nim jest.
Tak... Dziwny jest ten świat. Tytuł znakomitego utworu jeszcze lepszego wykonawcy, Czesława Niemena, idealnie pasuje do tego nowego artykułu.
Zastanowicie się, dziwny pod jakim względem? Względów jest dużo, nawet powiedziałbym: za dużo. Chciałbym skupić się na zachowaniu ludzi nawet w lekkich, normalnych sytuacjach. Niedawno napisałem na blog artykuł "Czy drzemie w nas agresja? Jacy jesteśmy w środku?" i może on się w niektórych kwestiach powielać z tym, co przeczytacie niebawem. Ten artykuł jest jednak inny.
Tak nagle zachciało mi się poruszyć taki temat. Czy drzemie w nas agresja? Jacy jesteśmy w środku?
W dzisiejszych czasach, czasach haosu i pewnego nieładu, a także pośpiechu i wzajemnej rywalizacji, stajemy się zupełnie innymi ludźmi, kimś nowym, takim, którego jednak nie do końca zauważamy. Albo nie chcemy zauważyć. Jesteśmy zamknięci w takim błędnym kole, nie potrafimy się z niego wydostać, chociaż czasem wystarczy zrobić jeden malutki krok do przodu. Właśnie. Ten jeden krok może być zbyt duży i ciężki.